Άρθρο μου στη Hellenic Mail: Δίπλα στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό την ώρα της συμφωνίας

Βρισκόμαστε πλέον κοντά στη συμφωνία, που είναι τόσο απαραίτητη, γιατί εξυπηρετεί όχι μόνο τα συμφέροντα της Ελλάδας, αλλά και των εταίρων της. Το κόστος της ρήξης είναι πολύ μεγάλο και για τους δανειστές και όχι μόνο με οικονομικούς όρους. Υπάρχει και το πολιτικό και το γεωπολιτικό κόστος, που είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικά. Για να ξεπεραστούν και οι τελευταίοι «κόμποι», χρειάζεται οι πολιτικοί ηγέτες να αναλάβουν τις ευθύνες τους και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, κοινή λογική και ευελιξία, να εξασφαλιστεί μια ρεαλιστική συμφωνία. Να μπορέσει η Ελλάδα να ανασάνει και να επανέλθει η οικονομία της στην ανάπτυξη. Αλλά να είναι και συμφωνία βιώσιμη, ώστε να εξασφαλίζει μία ομαλή πορεία, χωρίς να εμφανίζονται αδιέξοδα και νέες απαιτήσεις κάθε 2-3 μήνες, όπως συνέβαινε την τελευταία πενταετία.

Πρέπει να ανοίξει ένας δρόμος, ένας οδικός χάρτης, όπου η Ελλάδα να αναλάβει να κάνει αυτά που πρέπει στη διοίκησή της, στην οικονομία της, στο φορολογικό της σύστημα, την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Να γίνουμε πιο σοβαροί, αξιοσέβαστοι και παραγωγικοί. Από την πλευρά τους, οι εταίροι μας οφείλουν να αναλάβουν την ευθύνη –για να μπορέσουν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω- να στηρίξουν την Ελλάδα σε αυτόν τον οδικό χάρτη και να συμβάλουν ώστε σύντομα να μπορούμε να δανειζόμαστε, όπως οι υπόλοιπες χώρες, με λογικά επιτόκια από τις αγορές και να μην είμαστε με το χέρι απλωμένο. Με δύο λόγια, εκτιμώ ότι, αν υπάρξει  συμφωνία, το 2ο εξάμηνο της χρονιάς θα έχει σημαντικά θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Σ’ αυτήν την τελική ευθεία, είναι ώρα για δουλειά και χαμηλούς, σοβαρούς τόνους ευθύνης από όλους. Όσοι δεν μετέχουν στη διαπραγμάτευση, τουλάχιστον ας μην τη δυσκολεύουν. Για τα μεν κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν είναι ώρα για ψηφοθηρία, έχουν καιρό να κρίνουν, να επικρίνουν, να αντιπολιτευτούν. Για το δε εσωτερικό μας, δεν είναι η ώρα της έξαρσης των τόνων γύρω από τις διαφορετικές απόψεις. Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, αυτό δεν είναι είδηση για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουμε μια συλλογική δημοκρατία που οδηγεί σε αποφάσεις δεσμευτικές για όλους. Την ώρα που τα συμφέροντα που μας αντιστρατεύονται λυσσομανούν, είτε για την πτώση της κυβέρνησης, είτε για τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει όλοι μας να περιφρουρούμε τη συνοχή του κόμματος, τη συνοχή της κυβέρνησης και την αποτελεσματική της παρέμβαση.

Προσεγγίζοντας τη συμφωνία, υπάρχουν τρία βασικά σημεία που πρέπει να γίνουν αντιληπτά απ’ όλες τις πλευρές:

1. Στο ΔΝΤ και στους ειδικούς τεχνοκράτες της Κομισιόν δεν υπάρχει άνθρωπος που ανεπισήμως να μην ομολογεί ότι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στις πλάτες των Ελλήνων από το ΔΝΤ, μαζί με τους άλλους, είναι το πιο άδικο και αποτυχημένο στην ιστορία του ΔΝΤ. Είναι συνεπώς αδιανόητο να γίνουν αποδεκτές από τους Έλληνες πολίτες αυτές οι πολιτικές και να συνεχιστούν.

2. Ο ελληνικός λαός δεν θεωρεί ότι πρέπει να ζει με δανεικά, θέλει να ξεφύγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται ανάπτυξη της οικονομίας και γι’ αυτό θέλουμε μια καλή συμφωνία, ώστε να πατάξουμε την ανεργία. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε χρόνο, 3,5 χρόνια, ώστε να κάνουμε πράξη βήμα-βήμα τις αλλαγές για τις οποίες έχουμε δεσμευτεί. Αυτή η χώρα πρέπει πρωτίστως η ίδια να αλλάξει. Δεν μας φταίνε για όλα οι ξένοι. Υπεύθυνη είναι η κακή διακυβέρνηση δεκαετιών, αυτό πρέπει να αλλάξει και η παρούσα κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό έργο.

3. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες μας, παρά τις υποχωρήσεις μας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο ψηλά σε σχέση με τις εκλογές. Η κυβέρνηση έχει μεγάλη στήριξη και ο Τσίπρας ακόμα μεγαλύτερη. Παρά τις προσπάθειες των ακραίων (ντόπιων και ξένων) να πνίξουν και να ταπεινώσουν την κυβέρνηση, αυτή γίνεται δυνατότερη. Ο ελληνικός λαός θέλει επιτέλους μια συμφωνία για να ξεφύγει από ένα καταστροφικό πρόγραμμα. Δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα για κυβέρνηση που να υπογράφει έτοιμα αγγλικά κείμενα.

4. Στο μεταξύ, ο άνεμος  της αλλαγής άρχισε να φυσά και στην Ισπανία, με την άνοδο των Podemos και της ευρύτερης Αριστεράς. Η αλλαγή που ξεκίνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι κάτι παροδικό. Τα κοινά προβλήματα που έφεραν την κρίση και ενίσχυσαν την αριστερά στον Νότο (και αλλού), δεν είναι παροδικά, ούτε τυχαία.

Στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου τόνισα πρόσφατα ότι περιμένουμε τους υπεσχημένους  παγκόσμιους φορολογικούς κανόνες που θα καταπολεμούν την τεράστια φορολογική απάτη και φοροδιαφυγή των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών. Υπενθύμισα ότι ακόμη και το ΔΝΤ σημειώνει ασθενική επενδυτική δαπάνη, ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη, κίνδυνο αποπληθωρισμού – και η ευρωπαϊκή οικονομία είναι ασθενικός κρίκος μέσα στην παγκόσμια οικονομία. Υπενθύμισα τέλος, ότι το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ILO) αποδεικνύει με μελέτες ότι η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν βοήθησε ούτε στη μείωση της ανεργίας, ούτε στην ενίσχυση της ζήτησης, ούτε στην ανάπτυξη.

Μετά την ανεξέλεγκτη γιγάντωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του καπιταλισμού-καζίνο, η ανάγκη για επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων γύρω από τον άνθρωπο και την κοινωνία είναι επείγουσα. Και η Αριστερά παρούσα.